GLP 1 + GIP

GLP 1 i GIP Czym jest | Jak powstał | Mechanizmy działania

Oxytocin

Wejdź

GHK-Cu

Wejdź

OXYTOCIN

Wejdź

Peptydy

Wejdź

GLP 1 (glukagonopodobny peptyd 1) oraz GIP (glukozozależny peptyd insulinotropowy) to naturalnie występujące hormony jelitowe z grupy tzw. inkretyn. Są wydzielane przez przewód pokarmowy w odpowiedzi na spożycie pokarmu i odgrywają kluczową rolę w regulacji poziomu glukozy we krwi, metabolizmu oraz sytości.

Uwaga: Informacje zawarte w tym artykule mają charakter edukacyjny i nie powinny być uważane za poradę lekarską. Wszystkie oferowane produkty przeznaczone są wyłącznie do celów badawczych – nie nadają się do spożycia przez ludzi.

Czym jest GLP 1

GLP-1 to krótki peptyd składający się z 30–31 aminokwasów, który jest wytwarzany przez komórki L jelita cienkiego (głównie w końcowym odcinku jelita krętego i okrężnicy). Jego podstawowe funkcje to stymulacja wydzielania insuliny w odpowiedzi na glukozę (glukozozależnie). Hamowanie wydzielania glukagonu oraz spowalnianie opróżniania żołądka Wzmacnianie uczucia sytości i zmniejszanie apetytu GLP-1 działa poprzez aktywację receptorów GLP-1 (GLP1R), które znajdują się m.in. w trzustce, mózgu i przewodzie pokarmowym.

Czym jest GIP

GIP (glukozozależny peptyd insulinotropowy), znany również jako żołądkowy peptyd hamujący, to hormon inkretynowy produkowany przez komórki K, które znajdują się w górnej części jelita cienkiego (dwunastnicy i początkowym odcinku jelita czczego). Jego główną funkcją jest stymulowanie wydzielania insuliny w odpowiedzi na obecność glukozy i tłuszczów w jelicie – ale tylko wtedy, gdy poziom cukru we krwi jest podwyższony. Działa więc glukozo zależnie, co oznacza, że minimalizuje ryzyko hipoglikemii.

Dodatkowo, GIP może pobudzać magazynowanie tłuszczów w adipocytach (komórkach tłuszczowych), co czyni go ważnym elementem regulacji energetycznej. Wpływać na funkcje trzustki, wspierając zdrowie komórek β odpowiedzialnych za produkcję insuliny, Oddziaływać na ośrodkowy układ nerwowy, gdzie może uczestniczyć w regulacji apetytu i sytości, choć mechanizmy te nie są tak silne jak w przypadku GLP-1. W praktyce działa uzupełniająco wobec GLP-1 jego główna rola dotyczy przede wszystkim metabolizmu tłuszczów i zwiększania wrażliwości tkanek na insulinę.

1. Czym jest peptyd GLP 1 i GIP

Peptydy GLP-1 i GIP to syntetyczne związki chemiczne opracowane w laboratoriach na wzór naturalnych hormonów inkretynowych – GLP-1 (glukagonopodobnego peptydu 1) i GIP (glukozozależnego peptydu insulinotropowego). Ich celem jest naśladowanie lub wzmacnianie działania naturalnych hormonów w organizmie, szczególnie w kontekście regulacji gospodarki węglowodanowej, insulinooporności i kontroli masy ciała. Syntetyczne analogi tych peptydów mogą Pobudzać trzustkę do wydzielania insuliny, szczególnie po posiłkach bogatych w węglowodany. Hamować wydzielanie glukagonu, czyli hormonu zwiększającego poziom cukru we krwi. Wpływać na uczucie sytości, zmniejszając apetyt i pomagając w kontrolowaniu masy ciała. Spowalniać opróżnianie żołądka, co dodatkowo stabilizuje poziom glukozy po jedzeniu.

Zastosowanie tych peptydów w badaniach koncentruje się głównie na leczeniu otyłości, cukrzycy typu 2 oraz zaburzeń metabolicznych. Współczesna farmakologia rozwija analogi GLP-1 i GIP, które cechują się wydłużonym czasem działania, większą stabilnością i lepszym profilem bezpieczeństwa niż naturalne hormony.

2. Stymulowanie wydzielania insuliny

GLP 1 i GIP, będące hormonami inkretynowymi, pobudzają trzustkę do wydzielania insuliny. Dzieje się to w sposób zależny od poziomu glukozy, czyli najczęściej po posiłku, kiedy poziom cukru we krwi jest podwyższony. Insulina jest hormonem, który pozwala komórkom na wchłanianie glukozy z krwi, co prowadzi do obniżenia poziomu cukru w organizmie.

3. Hamowanie wydzielania glukagonu

Oprócz stymulacji wydzielania insuliny, GLP 1 możę hamować wydzielanie glukagonu, który jest hormonem zwiększającym poziom cukru we krwi. Glukagon działa przeciwnie do insuliny jego zadaniem jest uwalnianie glukozy z wątroby do krwiobiegu, co zwiększa poziom cukru we krwi. Zahamowanie wydzielania glukagonu zmniejsza ilość glukozy uwalnianej z wątroby, co skutkuje niższym poziomem cukru we krwi. W ten sposób pomaga uniknąć nagłych skoków poziomu cukru.

4. Spowalnianie opróżniania żołądka

Mechanizm: GLP 1 może spowalniać proces opróżniania żołądka, co oznacza, że pokarm jest wolniej przemieszczany z żołądka do jelita cienkiego. Wolniejsze opróżnianie żołądka może prowadzić do stopniowego wchłaniania glukozy i innych składników odżywczych, co pomaga uniknąć gwałtownych skoków poziomu cukru we krwi po posiłku. Zmniejszenie tempa opróżniania żołądka pomaga kontrolować masę ciała, ponieważ pacjenci jedzą mniej i dłużej odczuwają sytość. Dodatkowo kontroluje to poziom cukru po posiłku, co jest istotne w leczeniu cukrzycy.